Nadwrażliwa

Witajcie
   Czesto mam wrażenie, że zbyt dużo myślę, odczuwam, jestem zbyt empatyczna i za często płaczę. Wciąż nie wiem czy to dobra cecha czy zła...wciąż zastanawiam się jaka właściwie jestem, chciałabym się jakoś określić, a nawet zaszufladkować.

   Ludziom zawsze trzeba pozwalać się zmieniać. To, że ktoś w życiu był taki czy inny, popełnił różne błędy, nie może być wiecznym piętnem.
Wychowując dzieci, nauczyłam się wiele, w tym jednego. Nie wolno wciąż wypominać, że wczoraj czy tydzień temu, czy kiedyś, zrobiłeś to, czy tamto i taki właśnie jesteś. To najgorsze co można zrobić. Trzeba pozwalać, aby ktoś mógł się obudzić rano i być innym człowiekiem, nowym, lepszym.
To był niezwykły rok! Piękny jak każdy, bo każdy jest inny i po każdym przeżytym roku jestem inna, mądrzejsza, chyba lepsza, asertywniejsza.
   Nie tak dawno doświadczyłam skrajnych emocji. Amplituda ich była taka, że dwie noce nie spałam, a przez tydzień zjadłam tyle co zwykle w jeden dzień (dieta cud).
Nie zrobiłam nic złego, tylko się zakochałam. Mierzę ludzi swoją miarą, jestem szczera i prawdziwa i myślę, że inni też tacy są.
Nie wiem jak to możliwe, ale wtedy wspięłam się na wyżyny empatii. Nigdy nie sądziłam, że będę martwić się i pomagać komuś kto mnie tak strasznie skrzywdził. W potłuczonym sercu rozpacz, a w głowie "temu człowiekowi trzeba pomóc".
Dawno temu odebrano mi poczucie wartości, zrobili to moi najbliżsi, gdy urodziłam dzieci. Postrzegałam się za mniej wartościową, gorszą od innych. Ale już wiem, tak nie jest. Patrzę na moje dzieci jak w moje odbicie. Wiem, że nie mogę im dać czegoś, czego sama nie mam i to nie dotyczy tylko rzeczy materialnych, ale tez wartości. Przykro mi było, że nie przekażę im wiary w siebie i pewności. Ale chyba tak nie jest, chyba jednak przekazałam im więcej niż myślę.
Moja córka na na jednej z pierwszych lekcji WOS-u, w nowej szkole, dotyczącej koleżeństwa, wyjaśniła pani, że ona taka jest i się nie zmieni, żeby się dopasować, albo ją akceptują taką koleżanki albo nie. Byłam z niej bardzo dumna gdy mi to opowiadała. Radość w sercu, udało się!
   Kocham ludzi, no chyba, że mam zły dzień ;-). Bardzo lubię ich obserwować, czasem przysiądę na ławce na sandomierskiej starówce czy w galerii i patrzę, obserwuję ich chód, czasem wyłapuję zapach.
Lubię też jeździć komunikacja publiczną, szczególnie ta lokalną. Zwykle samotne, starsze osoby dają mi wtedy nieoczekiwane odpowiedzi na pytania, które kłębią się w mojej głowie. Bardzo chcę długo żyć, być staruszką i kiedyś taką prostą mądrość przekazać. Każdy poznany człowiek daje nam coś. Czasem to tylko uśmiech, a czasem lekcję, z której trzeba wyciągnąć jak najwięcej nauki.
Życie jest cudem, jest fajne i ciekawe. Moje nie jest najłatwiejsze, zwykle rzuca mi kłody pod nogi, ale po każdej pokonanej przeszkodzie patrzę za siebie i mówię "jestem super".
Po wszystkich doświadczeniach minionego roku, mam troszkę wyżej głową, więcej pewności siebie i ciekawości co teraz się przydarzy. I wiecie, ja wiem, że sobie zawsze poradzę!

Życzę Wam wszystkim niekończącego się optymizmu i wiary w ludzi.